Biblioteka CKU Bytom: listopada 2013

sobota, 30 listopada 2013

GRUDZIEŃ 2013

Pn	Wt	Śr	Cz	Pt	So	Nd
2.12.2013	3.12.2013	4.12.2013	5.12.2013	6.12.2013	7.12.2013	8.12.2013
11⁰⁰–20⁰⁰	11⁰⁰–20⁰⁰	9⁰⁰–18⁰⁰	11⁰⁰–20⁰⁰	8⁰⁰–12³⁰	-	-
9.12.2013	10.12.2013	11.12.2013	12.12.2013	13.12.2013	14.12.2013	15.12.2013
11⁰⁰–20⁰⁰	11⁰⁰–20⁰⁰	-	11⁰⁰–20⁰⁰	-	9⁰⁰–18⁰⁰	9⁰⁰–18⁰⁰
16.12.2013	17.12.2013	18.12.2013	19.12.2013	20.12.2013	21.12.2013	22.12.2013
11⁰⁰–20⁰⁰	11⁰⁰–20⁰⁰	9⁰⁰–18⁰⁰	11⁰⁰–20⁰⁰	–	-	-
23.12.2013	24.12.2013	25.12.2013	26.12.2013	27.12.2013	28.12.2013	29.12.2013
Ś	W	I	Ę	T	A	-

Czy warto przeczytać „Inferno” Dana Browna?

Dziś kolejna recenzja, tym razem "Inferno" Dana Browna.

Miłośnicy prozy amerykańskiego pisarza na pewno odpowiedzą-tak. Widzowie „Kodu Leonarda da Vinci” czy „Aniołów i demonów” może też kupią egzemplarz najnowszej powieści sensacyjnej Browna (tym bardziej, że marketing „Inferna” jest bardzo ekspansywny).Czytelnicy bardziej wymagający zaczną lekturę i prawdopodobnie już po kilkudziesięciu stronach bedą się zastanawiać czy przypadkiem Dan Brown nie powtarza utartych w kulturze schematów- Dobry ucieka przed Złymi, ale wiadomo, że główny bohater (tu: podobnie jak we wcześniejszych książkach Robert Langdon- historyk sztuki) nie może zginąć, Dobro ostatecznie musi zwyciężyć a Źli mogą okazać się obrońcami wyższych wartości (tu: najwyższych, ponieważ sprawa dotyczy wirusów wektorowych, które mogą zniszczyć płodność mieszkańców naszej planety). Skądinąd problematyka przeludnienia w krajach afrykańskich i azjatyckich oraz wszelkie jej implikacje (głód, choroby, umieralność dzieci, brak życiowych perspektyw) mogą zainteresować wrażliwego czytelnika. Transhumanizm, którego wyznawcą jest tajemniczy Bertrand Zobrist, to może nie do końca idea nowa (naturalnie pojawiają się w trakcie lektury skojarzenia z Nietzscheańskim nadczłowiekiem, cywilizacją panów i niewolników), ale nośna, szczególnie wśród społeczeństwa amerykańskiego ogarniętego lękiem przed potencjalną zagładą cywilizacji. Dla czytelników, których nie stać na podróże do miast bogatych w zabytki i cenne dzieła sztuki, „Inferno” to nie lada gratka. Wraz z Robertem Langdonem podziwiamy największe arcydzieła Florencji, Wenecji i Stambułu a kodem łączącym kolejne etapy poszukiwań są frazy z „Piekła” Dantego, którymi posłużył się szalony naukowiec a jednocześnie miłośnik „Boskiej komedii”- Zobrist. Opisy dzieł sztuki czy architektury są na pewno zweryfikowane przez fachowców ( Dan Brown z wykształcenia jest literaturoznawcą) i dzięki nim można odbyć wirtualną wędrówkę po miejscach takich jak Brama Rzymska, Palazzo Vecchio we Florencji, Pałac Dożów w Wenecji czy Hagia Sophia w Stambule. W pewnym sensie powieść Browna może być reklamą atrakcji turystycznych miast, po których, dosłownie, biegają bohaterowie. Ach, gdyby tak amerykański pisarz przyjechał do Polski.

„Inferno” Dana Browna czyta się dobrze, choć to prawie 600 stron. Jeśli przyjmiemy, że nie tylko rozwój akcji jest ważny (razi schematyzm fabuły), ale to, co między wydarzeniami, przeczytać warto.

Oprac.: mgr Joanna Kania

czwartek, 28 listopada 2013

Piękniej

Bardzo dziękujemy słuchaczom BUTW za kolejne obrazy, które znalazły już swoje miejsce w czytelni:-)

Wcześniej pisaliśmy o tym tutaj.

Recenzja BUTW

Dzisiaj jedna z pierwszych - i mam nadzieję, że nie ostatnich - recenzja książki, napisana przez uczestników warsztatów Klubu Miłośników Dobrej Książki – Bytomskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Zachęcam do czytania!

Henning Mankell: „Niespokojny człowiek”

Od kilku lat obserwujemy wśród polskich czytelników wzmożone zainteresowanie szwedzką literaturą kryminalną. Czytamy sensacyjne powieści napisane przez Stiega Larssona, Camilę Läckberg, Lizę Marklund, Leifa GW Perssona i Henniga Mankella. Książki, których bohaterem jest Kurt Wallander – szwedzki policjant pracujący na posterunku w Ystad – powstawały od 1989 roku (polskie wydanie w 1991), w sumie Mankell napisał ich jedenaście a ostatnią książką serii jest „Niespokojny człowiek”. Powieści zostały zekranizowane i pod tytułem „Wallander” można je oglądać w telewizyjnej stacji „Ale Kino” (scenariusze filmowe są skrócone i niestety pozbawione wątków pobocznych oraz wewnętrznych monologów głównego bohatera).

Intrygujący tytuł „Niespokojny człowiek” oraz motto książki Mankella („Człowiek zawsze zostawia ślady. Żaden człowiek nie jest też bez cienia…”, „Zapominamy to, co chcemy pamiętać, a pamiętamy to, co najchętniej byśmy zapomnieli…”) wskazują na problematykę bardziej skomplikowaną niż poszukiwanie szpiega odpowiedzialnego za pojawienie się radzieckich okrętów podwodnych w roku 1981 na wodach Bałtyku w rejonach Szwecji. Wątek polityczno-szpiegowski (nieco zagmatwany i związany z osobą byłego komandora Hakana von Enke) zgrabnie łączy się w wątkiem osobistym (nie tylko dlatego, że córka komisarza – Linda Wallander związana jest z Hansem-synem Hakana von Enke). Sprawa z przeszłości Szwecji ewokuje falę wspomnień w psychice Kurta. Przemijanie oraz analizowanie minionych lat w kontekście wydarzeń związanych z byłą żoną Moną, kochanką Baibą, zmarłym ojcem, dorosłą córką Lindą stanowią dla dojrzałego czytelnika doskonały pretekst do osobistych przemyśleń. Czy wywołują one odczucia pesymistyczne, czy raczej optymistyczne, to chyba zależy od indywidualnych doświadczeń życiowych czytelnika. Ktoś zauważył, że mając ponad 50 lat, może lepiej nie czytać tej książki jesienią.

Komisarz Kurt Wallander ma 60 lat, choruje na cukrzycę, diagnoza lekarska wskazuje u niego na początki choroby Alzheimera, zmaga się z alkoholizmem, czasem czuje się samotny i rozgoryczony. Jednocześnie wykonuje pracę, którą lubi, ma kochającą córkę i wnuczkę Klarę, którą uwielbia, posiada dom za miastem i psa Jussiego. Czy to mało?

„Niespokojny człowiek” to nie tylko Hakan von Enke czy Kurt Wallander, to każdy z nas w sytuacjach, kiedy życie wymyka się spod naszej kontroli, gdy los płata nam figle. Jeżeli mamy poczucie, że w trudnych chwilach podjęliśmy słuszną decyzję a nasz wybór był trafny, możemy tak jak Kurt powiedzieć: „Mimo wszystko starałem się odpowiadać za swoje życie, nie odpłynęło mi gdzieś, porwane przypadkowym prądem.”

Psychologizm „Niespokojnego człowieka” łączy się, tak jak we wszystkich książkach Henniga Mankella (laureata Europejskiej Nagrody Literatury Kryminalnej z 2009 roku), z realizmem topograficznym i społecznym. Dzięki powieściom Mankella poznajemy krajobrazy i warunki atmosferyczne Skanii, aktualne problemy socjalno-ekonomiczne Szwecji z perspektywy inteligentnego, ale nie wolnego od wad komisarza policji w Ystad – Kurta Wallandera.

Polecamy czytelnikom „Niespokojnego człowieka” i inne książki Henniga Mankella, cytując słowa Wojciecha Burszty z artykułu zamieszczonego w Niezbędniku Inteligenta („Polityka” 19 marzec 2005 r.): „Ludzie – to jest świetne! Ludzie – to nie jest głupie!”

Uczestnicy warsztatów Klubu Miłośników Dobrej Książki – Bytomskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku